Verzen

[p. 73]

LXVII.

Gelaat, lief als Lente, dat met veel spelen

Lacht en weêr droef-ziet in een staag schoon-schijnen, -

Zachte goud-mist van lokken als een fijne,

Reine aureool boven teeder-fluweelen

Oogen, die klaar uitzien en weer verkwijnen, -

Wit hart van wijsheid, dat als één in vele
Dingen mag zijn van dingen om te stelen,

Hart vol van lichts en van liefs, wit-satijnen:

Eindlooze teêrheid is zoo stil geslopen

In dees mijn leêge en uitgeweende ziele,

Teêrheid om u, die me in hoog-teêrheid lachte:

En 'k kan niet gelooven, ik durf niet hopen,

Dat eens úw schoon saam met mijn rijk schoon viele,

Maar 'k zal zoet-stil en heel geduldig wachten.