Verzen

[p. 72]

LXVI.

De klare lente-dag is overal,

Haar oogen lachen in het ver azuur,

En 't breede kleed valt op haar voet in puur-

Goudene plooien met onhoorbren val.

Zie, bij der vooglen eersten zangen-schal

Beweegt zich zacht de ontwakende natuur,

En ieder knopje roept het andre: o gluur!

In stille hope dat het bloeien zal.

Mij, mij alleen daar alles speelt en lacht,

Vaart als een rilling door de matte ziel

Dat jonge leven en die lauwe lucht, -

Gelijk de dronkne, wien na wilden nacht

De kille morgen op de leden viel,

Weer wanklend naar den vollen beker vlucht.