Verzen

[p. 70]

LXIV.

't Was niet het op- en neerslaan uwer oogen,

't Was niet het heldre lachen van uw mond -

Ik weet niet, weet niet wat mijn lippen bond,

Toen gij daar zaat, het teêre hoofd gebogen,

Dat hoofdjen, als een bloeme, zacht bewogen

Op iedren adem van de ziel: ik vond,

Ik vónd geen woorden in dien éénen stond,

Dat ooit mijn oogen u aanschouwen mogen.

Was 't de gedachte, dat een enkel woord

Een blos kon lokken op die bleeke trekken

En om dien mond een nauw-verbeten spot?

Hoe zouden woorden, waar het hart niet hoort,

Een wederklank op zúlke wenschen wekken?

Ik zweeg, en zag u aan, en wist mijn lot....