Verzen

[p. 64]

LVIII.

O vrouwe, ik weet niet of de starren weenen.

't Licht hun gezicht in zilvren tranen baadt,

Of Liefde's lach is over 't klaar gelaat

Van wie zich zèlve alléén hun lust ontleenen:

Want hel als tranen ruischt de lach daarhenen, -

Maar sterre-nacht rijst, waar Gij stralend staat,

En diep in 't hart den gloed dier oogen slaat,

Die traan en lach en lust en leed vereenen. -

En 'k peins, wanneer die lange blikken stroomen,

Waarheen der mijmring beelden-stoet hen trekt, -

Die, beurtlings blijde en bleek, al vliedend komen,....

Tot iedre blik in mij de bede wekt:

Och, mochten ze eeuwig dus ónwetend droomen,

Of 't waas der vreugd of 't floers der smart hen dekt.