Verzen

[p. 63]

LVII.

Ik wil niet zeggen dat ik sterven zal

Uit bittre droefenis om úw verscheiden,

Ik wil mij liever in den dag verblijden

Die is, niet denkend aan der dagen tal.

En 'k haat de lieden, die, met leêg geschal,

Zich zelven, lang vooraf, ten grave wijden,

En toch den slag des Lots, bij 't vallen, lijden,

En lachend leven durven ná den val:

Mijn ziel werd door úw ziel uit nacht geheven

In 't Licht, dat beiden tot één ziel versmolt,

En mag nu hoog in úwen luister zweven.

Zij valt, wanneer úw ziel u gaat begeven,

Doch 't is haar één, of zij terugge-rolt

In nacht des Doods of duistrer nacht van 't Leven