Verzen

[p. 59]

LIII.

De menschen schijnen elkaâr zeer te vreezen,

Daar zij zich steeds maar voor elkaâr versteken

In woorden-weefsels, die geen hart doorbreken,

En in wier schrift geen menschen-hoofd kan lezen.

Zij liegen, die geen leugnaars willen wezen,

En zelfs, wie moedig wil de waarheid spreken,

Hij voelt de waarheid op zijn lippen breken

Vóór 't spreken zelf, - en is als één van dezen.

O, vloek van 't menschlijk woord, dat niet vermag

Der ziele diepst bewegen weêr te geven,

Maar steeds een schijnbeeld om die glorie maalt;

O, vloek, dat menschen-traan en menschen-lach

Diep in ons eigen binnenst blijven beven,

Géén mensch, schóón als zijn Zelf, voor ándren straalt.