Verzen

[p. 58]

LII.

Ik maak van al de menschjes, die ik liefde,

Beeldjes, die 'k ópzet in mijn hersenkas, -

Bleek en beweegloos, als gebootst uit was,

Staan ze, - stil dooden-huisje van mijn Liefde;

En slag op slag, die dit mijn hart doorkliefde,

Is daar gegriffeld, aan den wand, in kras

Bij kras van letters, die geen sterfling las

Dan ik, - vreemd dooden-boekje van mijn Liefde;

Maar, midden in, prijkt hoog mijn Hart geheven,

Glorie van doods-koû, met den haat en 't lieven

Van àl doode uren, als een urn vol sintelen;

En buiten-op staat in de poort gedreven:

Laat nooit uw oog in andrer oog weêrtintelen,

Want twee mensche-oogen liegen als twee dieven.