Verzen

[p. 49]

XLV.

Mijn stemming is als van een stil-staand water,

Vlak uitgemeten in een wijde kom:

Wat anders daalde, en rees in luid geklater,

Is thans, als een mooi avond-weder, stom.

O, ik gevoel zoo innig, dat ik kom,

Door droef geschrei en helder-blij geschater,

Op tot mijns Levens hoogte-punt, en 'k som

Mijn smart van áltijd op, mijn heil van later:

Ik ben een Mensch, die véél heeft lief-gehad,

Die véél bemind was, en die áltijd wist,

Dat minnen zalig maakt, en Liefde Deugd is.

Maar nu ik sta op 't kruis-punt van mijn pad,

Weet ik zoo klaar, dat 'k zéér mij heb vergist,

En dat der Muze wil mijn een'ge vreugd is.