Verzen

[p. 48]

XLIV.

Met zeven nagelen lag Ik geklonken

Op dit zwart rad van marteling, mijn Leven, -

Want zeven Hárten zijn mij ópgeblonken,

In pracht van Jeugd en Vreugde's innigst beven.

In zeven droomen was ik zwaar verdronken,

Droomen van deemoed en van liefde-geven,

Die alle zeven weer in 't Niet-zijn zonken:

Daarom gegroet, mystiek getal van Zeven!

Hártstochten gaan en komen op de maat

Van mijner diepre Ziel geheimvol deinen,

En heel mijn liefde was een morgen-droom.

Maar, boven al den Schijn des Tijds uit, staat

Gij in uw koelte, al-eenig-vaste-en-reine,

O, Cijfer, waar 'k op tuur, in vreemden schroom.