Verzen

[p. 40]

XXXVIII.

Arme, árme gebrókene, als Ik mij mag nóemen,

Daar is, is geen ménsch-smart, die dit Hart niet kent, -

Maar doode mensch-hárten zijn hoóger te roémen,

Hoe wreeder de sneê, die hun 't harte-hart schendt:

Ja, 't hárt moet sterven in veel dónkere dagen
Van tránen en lijfs-pijn en bítter klágen
En véel ontzetting, waar het lijf in beeft:
De Ménsch moet doódgaan, eer de Kúnstnaar leéft.