Verzen

[p. 39]

XXXVII.

Geen enkel, die mijn Zelf ooit had, -

Geen ander, wien ik 't af kon prachen,

Daar die geen Zelf, zóó schoon bezat:
Zij waren allen mak en mat -

Geen mensch die schreien kon of lachen.

De menschen lachen en schreien niet:

Zij dóen maar zoo, en 'k voel hun handlen,

Hun druktetjens om niet of iet,
Als-of zij, in een vaag verschiet,

Als klein-gelijfde popjes wandlen.