Verzen

[p. 38]

XXXVI.

Ik ben te veel een ménsch geweest,

Een mensch, die gilde en klaagde en schreide,

Die dronk zijn glas en vierde feest

En díep-gevoelde dingen zeide.

Nú ben 'k een delikaat artiest,

Verliefde van zijn fantasieën,

Maar die zich 't áller-liefst verliest

In zijn kokette melancholieën..

Melancholie - om wie? om wat?...

Ik weet niets meer, kan niets meer voelen

Dan zoet gespeel met dit en dat

Van rijmen, zachte, klare, koele.