Julia (onder ps. Guido)

XXXI.
Avondzegen.

Ik doolde al eenzaam door de schemering,

En klagend om -

Totdat het vale duister mij omving,

En sloeg mij stom.

Hoog aan den donkerblauwen dom daar blonk

Een enkle ster -

En alles, wat mij ooit het leven schonk,

Scheen mij zóo ver...

Maar zie! de klare kalme zon der nacht

Verrees zoo zacht...

Geen zuchtje rimpelde den stillen droom

Van de' effen stroom -

Maar spichtig teekende zich iedre tak

In 't spieglend vlak -

En 't was me, of op mijn weenensmoede ziel

Een zegen viel...