Julia (onder ps. Guido)
(1885)–Willem Kloos, Albert Verwey–
Auteursrecht onbekend
[pagina 58]
| |
Wanneer het oog der droefheid zilte waatren
Steeds vloeien voelt uit de altoos volle wel?
Dat teêre hoofd, met dichte blonde tressen,
Dat zoetlijk vleiend aan mijn schouder rust,
En 't wieglend spel der wulpsche danseressen,
Wier vlugge voet de gladde vloeren kust -
De heldre klank der botsende bokalen,
Wier goud in 't zwaaien op elkander stiet,
En 't luid getier der dolle Bacchanalen,
Verdooft het angstgeschrei daarbinnen niet.
Ik walg van 't wuft vermaak der weeke zinnen,
Waarin de ziel vergeefs zichzelf ontvliedt -
Ik haat de vrouwen, die om winste minnen...
Ik zocht verdooving, maar ik vond haar niet...
De opalen glans der flonkerende baggen,
Wier pracht zich om den teêren vinger rondt -
Der kussen gloed, en 't demonieke lachen,
Weêrklinkende in den koelen morgenstond -
Wen de eerste zonnestraal, na 't uchtendblozen
Al zachtjes langs 't kristal en zilver schuift
Op 't nachtelijk festijn, en, wars van kozen,
De luchte vrouwenzwerm al joelend stuift
Ter open poorte uit, wijl op de effen plooien
Der wuivende gewaden de uchtendbries
| |
[pagina 59]
| |
Riekende rozen in het rond gaat strooien,
Die ze uit de losgewoelde lokken blies.
Ik ben van alles zat, en zoo gekomen
Aan 't eind van 's werelds vreugden en haar smart,
Ben ik als een, wien alles is ontnomen,
En die nu onbevreesd de toekomst tart.
|
|