Julia (onder ps. Guido)

XIX.
Julia verheerlijkt.

Wêer heb ik veel gezien na lange scheiding,
Maar nimmer volgde lieflijker verblijding
Een smart, als die mij gistren weenen deed:
Want Julia! nu waart gij mij niet meer

[p. 30]

 

Alleen de Jonkvrouw, waar mijn ziel om leed

 

Voor aardsche minne - 't was of God de Heer

 

Nu eerst het zachte licht had neér doen dalen,

 

Dat, als een dag met liefelijke stralen,

 

Uw aangezicht dien aangenamen schijn,

 

Dat vriendlijk wezen eigen u doet zijn...

 

Gij wist nu, dat de Jonkvrouw van daar boven

 

Uw liefde billijkte en de heerlijkheid

 

Des hemels u voor mij heeft toegezeid,

 

Daar wij haar zoeten naam nu samen loven...

 

Het was een afglans van haar hemelsch licht,

 

Die mij zoo aantrok op uw aangezicht,

 

En mij, in stilte, 't oog omhoog, deed vragen,

 

Of zooveel heiligheid, als u omscheen,

 

Den sterveling dus straffeloos mocht dagen,

 

En zulk een glans niet als een schijn verdween...