Julia (onder ps. Guido)

XVI.
Haar brief.

Een brief van haar: Zij schrijft: ‘O mijn beminde,
Waarom wijkt gij zoolang van 't eeuwig heil?
Zoekt niet de Moederkerk, of ze u ook vinde?
Heeft ze ook voor u haar zoetsten troost niet veil?

O, als gij wist, wat weelde 't hart doet beven,
Wanneer de priester in het witte kleed
De heil'ge hostie houdt omhoog geheven,
En der bedrukte ziele tegentreedt! -

Gij zoudt met mij de zaligheid aanschouwen
Der Moedermaagd, die, in een lieflijk licht,
Daar boven troont, als lieflijkste aller vrouwen,
De zachtheid glanzende op haar aangezicht.

Wanneer een ziel zich heft om haar te ontmoeten,
Dan is 't of haar gebeden, uit het hart
Onzichtbaar stijgende, al de lucht verzoeten,
Als wierook, die den geur der rozen tart.

[p. 25]

 

En toen ik dezen morgen mijn gebeden

 

Opzond voor u, toen zag ik haar omhoog

 

Lachen als een, die ook eens heeft geleden

 

En wist, wat mijn gemoed bewoog...

 

 

 

Dat lachen was zoo troostend - 't was als zeide

 

Zij zacht: Mijn kind, gij zult gelukkig zijn!

 

O mijn beminde, of mij uw woord verblijde:

 

Ik ben thans hare, wees gij mijn!’