Honderd verzen en Okeanos

[p. 104]

XCV

Ja, Gij, wij zullen saam door 't leven tijgen,

Totdat wij achterover-vallen, koud...

Totdat mijn hand, vóór 't allerlaatste zwijgen,

Nog de Uwe, in vasten greep, voor 't laatste houdt.

Het leven is geen morgenspel, waar blauwt

De al-open hemel door de zonn'ge twijgen,

Maar dapper verder-gaan door 't vreemde woud,

Hoe ook de donders en de dieren dreigen...

Het is een tocht op de' eindlooze' Oceaan:

Wij weten niet aan welke kust wij komen,

Of wij, ten slotte, in donkren storm vergaan,

In 't diepste diep voor eeuwig doodstil droomen,

Dan wel, stil-wieglend in een blanke boot,

Zachtjes inglijden 't eeuwge morgenrood...