Honderd verzen en Okeanos

[p. 103]

XCIV

O, toen 'k, als kleine jongen, niets nog had

Dan wat er diep in de Onbewustheid droomde,

Waarnaar 'k dan greep, vergeefs, omdat het schroomde

Te kome' omhoog, ofschoon 'k er zacht om bad...

Voelde ik mij zalig slechts, wanneer ik zat

Des zomersavonds voor het raam: dan doomde

Een zoete hoop in me op: ‘die goud-omzoomde

Wolkjes, vér-weg... die zijn 't wat 'k wil: ja, dàt!’...

Maar als ik nú weer denk aan 't paarlemoeren

Hemel-gewelf, waardoor 'k zoo vreemd genoot,

En 'k zie U aan, uw lokken en uw oogen...

Dan voel 'k, tot in het diepst der ziel, me ontroeren:

'k Weet weer dien jeugd-droom vóór mij, en devoot

Houd ik, met de oogen òp, mijn hoofd gebogen.