Honderd verzen en Okeanos

[p. 101]

XCII

't Mysterie van de Maan, - die, kalm-aan glijdend,

Langs alle heemlen zweeft, in weeken vreê,

Aarzlend de nadring van 't Onzegbre beidend,

Waarnaar haar heele Wezen, schreê voor schreê,

Uitziet met bleeke beving, dood-stil lijdend

Aan haar, door de eeuwen, onbevredigd wee -

Wordt nog wat vreemder, en wat bleeker meê,

Wen, op onhoorbre radren ver-heen rijdend,

Een weerlicht-glimmring, snel, ongrijpbaar vlucht...

Gelijk die wondere laat-avondlucht,

Ondanks al strijd, in harmonie gebleven,

Zóó is Uw diepste Zijn: een smachtend streven
Naar 't verste en beste, en plots weer: luid, blijd leven,

Een heldre lach, opklinkend uit een zucht.