Honderd verzen en Okeanos

[p. 100]

XCI

Bestaat de ziel en is ons menschlijk denken

En voelen dus wat méer dan schuim der zee,

Dan smeek ik U, o, Machten, die kunt schenken

Iets zachters in het wisslende aardsche wee:

‘Bewaar mijn Lieve, dat zij mooi-gedwee,

Maar innerlijk breed-fier, door 't kleine krenken

Der menschjes heenzweve in een hoogen vreê:

Haar hart sla rustig in een stil gedenken,

Dat nog haar naam op aard naast mijn naam staat,

Terwijl wij ginds, als twee vereende schimmen

Elkander aanzien met een blij gelaat’...

Doch zinkt, met 's levens Zon, ook 't Zelf ter kimme,

Dan zullen we, op der baren duister klimmen,

Zingen, totdat de vloed ook óns verslaat...