Honderd verzen en Okeanos

[p. 99]

XC

De nacht rijst reuzig uit de weide omhoog:

Zij dekt, met donker hoofd en uitgespreide

Handen aan strekkende armen, heel het wijde

Gewelf des hemels, wijl 't gewaad haar vloog,

Bij 't opwaarts-steevnen, in een breeden boog

Langs alle blauwte, de eindloos-uitgebreide...

Zóó Gij, die mijn Heelal zijt... 'k Zag U lijden,

Meende ik zoo vaak, wijl donkre schaùw betoog

Uw klaar gelaat, dat zich deemoedig bukte,
Alsof een nacht van eeuwig leed u drukte...

Maar, zooals Moeder Nacht 't nieuw Dag-kind draagt,

Zoo is ook elke van Uw sombere uren
Een donkre wordings-stonde, wijl, in puren

Goud-glans, een nieuwe schoonheid stralend daagt!