Honderd verzen en Okeanos

[p. 96]

LXXXVII.

Komt gij daar eindlijk kijken, gouden Zon?

O, blijf ook zóó, met breede glorie, stralen

Op mijn arm Wezen, dat in nacht verdwalen

Ging, o! zoo lang, en zocht, of 't vinden kon,

In 't vage woud des Levens, de eenge bron...

En daarom ging 'k veel melodieuse malen,

Als vogels doen, dezelfde klacht herhalen:

Niet, dat 'k iets minde... neen, dat 'k minnen kón...

Maar nú... Lijk 't zonlicht op die wijde weide

Plots gloeit ver-uit en alles vroolijk blaakt,...

De vogels zingen weer als of daar reide

Een koor van kelen, nu de Vorst genaakt...

Zóo werd mijn donkre ziel ook eindloos-blijde,

Door úw Groot Hart tot zingend Licht gemaakt.