Honderd verzen en Okeanos

[p. 93]

LXXXIV.

Ligt gij zoo lang-uit op uw stoel, mijn blonde,

Donkere blonde met vage, ephemere

Trilling der trekken op uw trotschlijk-teêre

Wezen dat, rose lelie, zacht-gewonden

In 't om uw voorhoofd en uw wang geronde

Weemlen der lokken, lijkt een eeuwig te eeren

Mysterie van genâ, waarnaar 'k mij keere...

Ligt gij zoo lang-uit daar, mijn rood-gemonde?

Ligt gij zoo? O, lig zoo..! De vleuglen hoor ik

Rondom u kleppen van de onzichtbre droomen,

U met mysterievollen lust verrukkend..!

O, zalig zal het zijn, als 'k straks, u drukkend

Aan mijne borst, hoor vragen u met schromen,

Terwijl ge uw oogen lief opslaat: ‘Bekoor ik?’