Honderd verzen en Okeanos

[p. 91]

LXXXII.

O, onvergeetlijk-heerlijk was de stonde,

Toen twee, door 't Lot op ééne kust gespoelden

Uit 's levens zee, in plotsen aandrang voelden,

Dat zij van nù aan niet meer scheiden konden...

Mijn hand stil beefde, toen ze uw ongeschonden

Schoonheid aanraakte voor het eerst... en 'k woelde,

Nauw wetend, dat zij teederheid bedoelden,

Met vingren door uw lokken-val, gewonden,

In onbewuste zielszucht, - donkre vloeiing

Van koele weelde, - om mijner handen gloeiing...

Want toen mijn stem, omsluierd door emotie,

Ging tot u uit, als deemoedsvolle accoorden,

Zag 'k u, met zacht-toestemmende devotie,

Een Heilge-in-hopen, knikken zonder woorden...