Honderd verzen en Okeanos

[p. 90]

LXXXI.

O, hoe dat kopje, met een glimlach, helde

Zoo half vooruit op 't opene perron...

't Leek een viooltje in bloei, - op 't donkre fond

Des spoortreins, die dan plots weêr verder-snelde, -

Zóó innig-zacht, maar sterk... O, wat toen welde

Geweldig òp in mij, wist ik een bron

Te zijn van weelde zonder eind, een zon

Van zaligheid ondoofbaar... Jâ, vertelde

De glans dier oogen tusschen 't kruivend haar

Niet van geloof en innig-zoet vertrouwen,
Dat u dees stap niet zou, niet kòn berouwen,

Schoon gij u moedig heengaaft aan 't gevaar,

Om, door mijn liefdevollen arm omvangen,
Mijn stem te hooren, zwaar van diep verlangen...?