Honderd verzen en Okeanos

[p. 89]

LXXX.

Mijn heele leven naar de zuiver-hooge

Menschlijke schoonheid van een mensch versmachtte ik...

Door neder-vaarten in mijn Ziel-zelf trachtte ik

Omhoog te roepen, wat daar weg-school... De oogen

Weenden als wellen, wen, terneêr-gebogen

Over die diepte, ik broedde als God zelf, dacht ik...

Ach! van verbeeldingen der ziel verwachtte ik,

Wat toch geen menschen-scheppingen vermogen!

Zoo rustte ik, hooploos... Maar, klaar opgestegen,

Plots, als met bliksem-slag uit heldre luchten,

Verreest Ge, en 'k lag diep voor U neêr-gezegen

Terzelfder stond... O, die met mij woudt vluchten

Naar 't rijk dee heils, langs 't stormend vlak der baren,
Gij zijt, verwerkelijkt, de Droom-van-jaren!