Honderd verzen en Okeanos

[p. 88]

LXXIX.

Met fronsend voorhoofd boven witte frontjes,

Staan wij, als deftge aanbidders van den Schijn,

Voor 't kieuren-bont en rijk-geplooid gordijn

Des levens, nooit nog opgehaald; de mondjes

Babblen veel-stemmig in geleerde rondjes

En reeknen naarstig alles uit: geen lijn,

Die 't oog ontgaat, dat tuurt; o, t sluit haar-fijn,...

Zelfs wordt àl stof gewogen tot op pondjes.

Zoo ploetren wij en cijfren ijvrig na

Ook 't allerfijnste van die schijn-figuren,
Die 't Ware Zijn grootmachtiglijk ommuren, -

Maar doen met de eeuwigheên, o, schande en scha!

Die des Schijns wanden voor ons oog bewaren,
Gemakshalve, och! of 't hersenschimmen waren!