Honderd verzen en Okeanos

[p. 87]

LXXVIII.

O, de rhythmus, rhythmus des winds zwiert zwaar...

Alsof een volk, een angstig volk van zielen,
Op-één zich stuwend, licht de luchte hielen

Voor een ontzettend, onbekend gevaar...!

Is daar iets? hoor ik iets? schuilt hier of daar, -

Wervlend door elkaêr, 'n onontwarbaar krielen,
Rijdend door de lucht op onzichtbre wielen

Plots weêr, - een schimmen-heir, met wild misbaar?

Maar kus 'k U zacht op de oogleên dan, ras weet ik,

Dat niets mij deren kan, zoolang gedwee

Ons beider zielen samen-gaan in weelde,

Waar telkens muzikaal de keel van kweelde!

O, door het raadsel van het leven leed ik,

Maar Gij lost alles op in liefde en vreê...!