Honderd verzen en Okeanos

[p. 82]

LXXV

Uw ziel, Lief, is een diep-breede oceaan,

Waarover wijd de wisselende glanzen
Van licht en schaduw als zee-droomen dansen,

En in wier diepten recht-op-teigrend staan,

Terwijl de baren om den kop heenslaan,

Veel donkre rotsen, waar in 't spel der kansen
Van storm en onweêr, stijgend aan de transen,

Reeds menig dierbaar droombeeld is vergaan.

Maar, Lief! bedenk, dat ik nu eeuwig ben

Een nieuwe hemel, diep-klaar-blauw zich breidend,
Over Uw aanschijn, door de storm-jacht lijdend...

O, Lief, geloof, dat ik mijzelven ken,

En voor U zijn zal, U gestaêg verblijdend,

Een eindelooze bron van wonderen...