Honderd verzen en Okeanos

[p. 80]

LXXIII

Voor C.W.H. Verster.

Trotsch zinnebeeld van gloeiend-ondergrondsche,

Dat ligt verscholen in al menschengeesten,

Zelfs voor henzelf onvoelbaar bij de meesten,

Tenzij 't er somtijds uitslaat in een hondsche

Dondring van wilskracht, tot de wil weer bond ze

Terneder in voort-woekren... 't Gloên der feesten,

Bewegingloos versteenend... alles leest men

In 't branden van dat purper..! Uw hand wond ze,

Tezamen met wat andren, als een blijk

Mysteriëus, dat overal staêg dreigend
Staat Onheil, als een nachtlijk spooksel zwijgend,

Onwendbaar, schoon men smeekende armen reik'...

Dank voor die bloem dus! O, 't wil tòch mij lijken,
Dat, als men sterk blijft, spooksels gaan bezwijken...