Honderd verzen en Okeanos

[p. 77]

LXX

Ik ben de Zoeker naar het Nooit-Behaalde,

Ik ben de Strever naar het Ware Zijn,

Ik ben de dronkene van 's Levens Wijn,

Die wonderlijk-krachtig mijn spieren staalde,

Wen ik, als onverschrokken duiker, daalde

Tot in de krochten van het Diepste Zijn,

Waar ik dan uit mee-bracht een luttel grein

Waarheid, die, klaar gelijk juweelen, straalde:

Laat mij dan maar in mijn vreemd-lijkend Zijn,

Droevige om 't Zijnde en als edelsteen rein,

Want, schoon mijn geest somtijds in 't zoeken faalde,
En op verlokkende zij-wegen dwaalde,

Zou toch mijn strijd niet de allerschoonste zijn,

Daar ik staêg, worstlend verschopte allen Schijn?