Honderd verzen en Okeanos

[p. 72]

LXV

Al zou het waar zijn, wat ik zei, toch willen

Wij trouw volharden, tot ons stervens-uur,

Om, boordevol inwendig loutrings-vuur,

Dat uit ons-zelf op-vlamt, te gaan met stillen,

Gestaadgen voetstap, maar met heerlijk trillen

Van ons fijnst ziels-zijn, ôpwaarts naar het puur,

Hoog-glanzend Gods-rijk, hoe wij ook door 't guur

Gezwier van 's levens koude winden rillen...!

Dât is toch 't schoonste, en... mocht het ijdel blijken,

Wat zou 't? Niet ijdel is het, om in 't kil,

Oneindig Niets de hand naar 't Zijn te reiken,

Schoon dát niet zijn zou... Want die heil'ge Wil

Zal ons op onze borst als wijding prijken

Tot held, die, schoon vergeefs, toch groot-sterk strijden wil.