Honderd verzen en Okeanos

[p. 67]

LX

De donkre duiventoren vóór de maan, -

Die, tusschen 't spichtig stammentroepje guldend,

Langs de avondlucht kruipt in bedachtzaam gaan,

Spraakloos haar ongeweten lijden duldend, -

Blijft spokig als druïden-tempel staan

En heft, 't uitslingrend in den nacht, zijn krullend

Kanteelgekartel, torschend vaan bij vaan,

Dat vreemd droomt, 't zwerk met hieroglyphen vullend.

O, Nacht, zoo rijst gij weder dan met rasse

Opzwaatling over 't landschap, en ik weet,

Dat niemand uw beteeknisvol geheim

(Ligt niet al zieleleven thans in zwijm?)

Ooit raadt. O, zeg: is 't mijmering? is 't leed?

't Al is zoo stil: vèr-weg de honden bassen.