Honderd verzen en Okeanos

[p. 66]

LIX

O, komt daar nooit, als gij, terneèr-gelegen

Op 't donzen leger, van 't verleden droomt,

Een stil gelaat met zachten blik u tegen,

Dat klagen wou, maar om 't verwijten schroomt?

Zie, hoe dat oog zijn tranen-storm betoomt,

Zie, hoe die lippen in gebed bewegen,

En, schoon het bloed er als een vloedgolf stroomt,

Het eenge, wat zij murmlen, is: een zegen...

O, sla dan 't oog niet neer: de tijd schrijdt voort, -

Eens zal het bloed verbleekt zijn in die wangen,

De glans dier oogen door den dood verdoofd...

En op een strenge zerk staat slechts dit woord:

Hij leefde in leed en lied en sterk verlangen,

Hij stierf, maar heeft ten einde toe geloofd...