Honderd verzen en Okeanos

[p. 65]

LVIII

Uw ziel is als de dag, wiens heldre luister

Zich van het duister wendt en stilte vliedt:

De mijne is als de nacht zoo stil en duister,

Die naar den dag met droeve blikken ziet.

O, hoor dien klaren dag! is 't niet als ruischt er

Het eeuwig-durende geluid van lied

En lichte levensblijheid, dat vergruisd er

In harmonieën wordt mijn staeg verdriet?

O, heb mij lief, maar zonder smart, en denk
Somtijds aan mij, zooals ge een klein geschenk

Met vochtige oogen opneemt, zonder morren,

Van eens geliefde handen, veel-gekust,
Maar die nu lang reeds, in gevouwen rust,

Roerloos in 't donker onder de aard verdorren.