Honderd verzen en Okeanos

[p. 60]

LV

O, aldoor waait de wind maar over de aarde,

Daarbuiten. 'k Zit hier bij de kalme vlam

Der lamp en vraag mij: hoe dit leven kwam,

Waarom ons allen toch een moeder baarde?

Waarom? waarom? O, zoo daar één 't verklaarde,

O, zoo één wezen mij den blinddoek nam

Van mijne ziel, en ik 't geheim vernam...!

De wind waait zonder ophoûn door de gaarde.

Te leven, leven, aldoor maar, hoe wonderlijk!

En gansch niet weten, wáárom man bestaat

Even, en dan in 't graf ligt, elk afzonderlijk,

Koud-stil, na 't werk van denken en van daad.

Wie zegt iets, wie? Geheimnis ondoorgrondelijk

Blijft heel dit leven, dat geen sterfling raadt.