Honderd verzen en Okeanos

[p. 61]

LVI

God is geen koning, op een troon aan 't pralen,

Met, rond hem, englenstoeten, wijd-uit zwierend,

Die, diep door gouden lof-trompetten gierend,

Eén enkel ding steeds aan elkaar herhalen, -

Daarna, bij hellen klink-slag van cymbalen,

Ten rei geschaard, in de'aether feesten vierend,

Terwijl Zijn hand, des hemels dans bestierend,

Het Al regeert tot de aller-verste palen.

God is in eenvoud van spontane woorden,
In zelfgenoegzame muziek-accoorden,

In 't hart, dat in zichzelf zijn glorie vindt.

God is in zonneschijn en mededoogen,
In klare' azuurglans van onwetende oogen,

In 't luid-uit lachen van het schuldloos kind.