Honderd verzen en Okeanos

[p. 59]

LIV

Onder de zware nacht-lucht, de oehoe klagend

Sneed, een felle schicht, door 's wind's vaag gedruisch,

En wekte plots, die naar het wáárom vragend,

Bij zachten licht-schijn in de kamer-kluis,

Mijmerend zat, zoodat ik, haast vertsagend

Om raadslen, me opstiet, wils-sterk onder 't kruis

Des denkens, en, ál kommer van mij vagend,

Naar buiten trad in 't wind- en blad-geruisch.

't Gouden lantaarn-licht blikkert achter 't groen,

Waar 't week-bleek schijnsel van mijn lampopglimmert, -

't Geblaerte wordt geslagen als met roên,

Wijl tak in staegen wind-dans op tak timmert....
O, wie daar kon verklaren, wat zoo laat
Die stem daar lispt, die door de blaêren gaat...