Honderd verzen en Okeanos

[p. 58]

LIII

Slagen dreunen òp in klaatrende zwaarte:

Is het de zomer, die niet heen wil gaan,

Die overdag nog scheen in volle klaarte,

En, nu 't avondt, zich de zijden gaat slaan, -

O! mokers breed op metalen gevaarte, -

Of soms de zon, op 't hooren, in haar baan

Weer om zou keeren, om 't kil eind van 't jaar te

Maken tot een eindloos-lichtend bestaan?

Maar 't ál om niet: de donder rommelt stadig

Verder in slaagjes, die zich vaak herhalen,

Al zwak en zwakker, tot niets blijft dan stilt'.

Alleen de wind strijkt ritslend door het bladig

Gewarrel langs mijn ramen: kletsend dalen

De tranen, die 't verslagen noodweer spilt.