Honderd verzen en Okeanos

[p. 57]

LII

Hoog uit de lucht de witte Winter nadert,

Op grauwe wolken ploft der voeten val;

Wijl vroege herfst-wind door de blaadren radert,

Ze stevig schuddend, hoor 'k zijn kuchen al.

O, de wind-stooten, zachtjes-aan vergaderd,

In samen-hortingen van overal,

Gaan als een doffe roffel door 't gebladert

En 't mystisch ruischen van een geesten-bal.

Kom, Winter, kom, en dek dees lage streken,

Na 't welken van 't kortstondig zomerschoon:

Sprei, Grijze, gij, na 't gloed- en kleur-verbleeken,

De staatge pracht van wijde sneeuw ten toon,

In lijnen streng, die soms geruischloos breken...

Kom dan, wij willen wel, ook Gij zijt schoon!