Honderd verzen en Okeanos

[p. 56]

LI

Moeder, mijn moeder, laten we elkaer omarmen,

Ik, mijn hoofd bergende aan uw trouwe borst,

Ik, klagend kindje, klagend, wijl 't niet dorst

Eer nú te vragen needrig om erbarmen

Voor mijn arm Zijn, zooals ik ben, ontfermen

Vragend bijzonder voor mijn staegen dorst

Naar aardsch geluk voor mijn klein Zelf, dat vorscht,

Duldend, naar 's levens Wezen, in week kermen.

O, Moeder, mijne lieve moeder, gij,

Die mij verscheent, het hoofd terzijde wendend,

In doods-droef staren, aan den kant van 't Y...

Het was een droom, o, ja, maar droomen zendend

Is steeds 't Onzichtbare, de Macht die mij

Heerlijk omhoog hief, mijn mistrouwen schendend.