Honderd verzen en Okeanos

[p. 54]

XLIX

O, 'k heb muziek in mijn ziel wel voor honderd

Feestelijke optochten gaand door de straten

Langs buigende lijne' op wiselende maten

Van 't aangehouden orkest, dat opdondert

Even, weer zacht dan glijdt neêr in gelaten

Wiegeling der tonen, dat elk verwonderd,
Hoe de atmosfeer zoo op eenmaal versombert,

Gaat zachten staps voort en houdt op met praten.

Maar wàt gaat menschen muziek aan, die speelt,

Door 't grenzenloos ruim, hierbinnen, tierlierend...

Muziek onmuzikalen snel verveelt.

Wee, wee, wie een eeuwigen feestdag vierend

Voor zich maar alleen, niet zwoegt of krakeelt,

Dringend niet òp in der mensch-wereld zwieren...!