Honderd verzen en Okeanos

[p. 47]

XLVI

Bladeren zijn als kinderen der boomen.

Die groeien zoo stil naast waar hun vader staat,

Wegende licht op de' ijdlen wind, die komen

Durft sterk-trotsch man, maar weer aarzelend gaat.

O, bladeren leven altijd in droomen,

Wetende niet hoe 't wreede Leven gaat:

Zachtelijkjes deinende in altijd schromen,

Vertrouwen zij toch, omdat de boom staat.

Al lieve bladeren zijn goede dingen,

Voelende zwijgende, in hun zacht-doorâerd,

Broos Zijn, des Levens geheimzinnig dringen.

Dat altijd verder stuwt, rustloos-bedaard.

Maar ook een blad kan, als de wind sterk vaart,

Klagende, o, o, melodieus uitzingen...!