Honderd verzen en Okeanos

[p. 46]

XLV

Door één lief woordje zou zich laten winnen,

Door één gebaar of vriendlijke' oog-opslag,

Of door een luiden, open-heldren lach,

Na veel gevlei's en zachtjes-aan zoet minnen,

Ik, die droef-wachtend op des Levens tinnen

Melodiëus zit klagend, naar den dag

Opstijgend gloriëus, van wat eens mag

Bevredigen mijn ziel on zachte zinnen.

Ach, nimmer heeft Een Wezen lief-gehad

Dit arme Zelf, dat maar gestaeg moest dwalen,

En blij was, als 't een goed'gen hand-druk had...

Maar tòch blijft Liefde's Aangezicht mij stralen

In 't donkere Toekomst'ge... Ai, laat het falen
Mij, die in Mij-Zelf heb den Grootsten Schat!