Honderd verzen en Okeanos

[p. 45]

XLIV.

IN MEMORIAM.
A. d. R - K.
Obiit 1873.

Vrouw grandioos, die waart me een wonder, heerlijk,

In 't ver Verlêen, toen ik, nog maar een kindje,

Te beven zat op 't flauwelijkste windje

Van menschelijke kwaad- of goedheid, zeerlijk

Geplaagd door menschjes, die mij ruw, - mij, deerlijk,

Diep-voelend kind, - behandelden, mij, kindje,

O, doodlijk-eenzaam, al te arm, àl te arm kindje,

Dat toch zich zelf voelde in zich zelf zoo heerlijk.

O, sinds zoo lang reeds doode vrouw, die mij

Hielpt in mijn klein ellendig-doodsch bestaantje,

Vaak met een zak vol koekjes, dat ik blij

Afveegde 't allerlaatst-verkropte traantje,

En dan ging vroolijk zingen in de huisgang,

Door wat ik voelde...

O, 't Leven is een Kruisgang!