Honderd verzen en Okeanos

[p. 42]

XLI.

Ik ween om bloemen, in den knop gebroken

En vóór den uchtend van haar bloei vergaan,

Ik ween om liefde, die niet is ontloken,

En om mijn harte dat niet werd verstaan:

Gij kwaamt, en 'k wist - gij zijt weer heen-gegaan...

Ik heb het nauw gezien, geen woord gesproken:

Ik zat weer roerloos, nà dien korten waan,

In de eeuwge schaduw van mijn smart gedoken:

Zoo als een vogel in den stillen nacht

Op ééns ontwaakt, omdat de hemel gloeit,

En denkt, 't is dag, en heft het kopje en fluit,

Maar éer 't zijn vaakrige oogjes gansch ontsluit,

Is het weer donker, en slechts droevig vloeit

Door 't sluimerend geblaêrte een zwakke klacht.