Honderd verzen en Okeanos

[p. 43]

XLII

Geen tranen zullen op mijn graf-steê vallen,

Maar lachen onderdrukt-half, of zacht-luid,

En vele menschen zullen vuisten ballen

Tegen dit mensch, dat dán niets meer beduidt.

Zij zullen elkaar aanstoote' in zacht mallen

Om mij, arm mensch, die sprak zóo hooglijk-luid

In 't Leven Mijn, die leefde van geluid

Alleen, en van veel opstaan, na veel vallen.

O, 't Leven is ééne Melancholie

Van veel verlangen en veel krijgen, om weer

Te grijpen naar het aller-onverkrijgbaarst,

Hoog in de wolken zweemend, onbereikbaarst

Geluk. Geluk? O, Mensch, wat zijt gij dom weer:

Heel 't Leven is Eén reine Melodie.