Honderd verzen en Okeanos

[p. 39]

XXXIX

O, mijn gedachten, tript nu lief en zoetjes,
Al kleine kinderen op bloote voetjes,

En speelt hoog-op een vroolijk-fluitend lied -

Nu, naast het wilde en gouden-lachend Hansje,
Een niéuw klein kopje naar uw luchtig dansje

En gracelijk bewegen ziet...

Zien doen ze 't niet: zij kijken maar wat wijsjes -
O, zét dan uw zang op alle zoete wijsjes

En wuift hand-groetjes uit uw verte toe:

't Schoone is 't Schoone, al loont het met geen lachjes
Wie blijdschap vinde in lief-zijn, en zachtjes

Liefde aan 't Schoone om 't lief-zijn doe.

O, zoo die witte en edel-teêre leventjes
Wisten wat reze' in uw liedjes, zoo eventjes,

Al lust-paleisjes in de lucht, heel hoog,

Voor twee heel kleine en heele mooie koninkjes
Twee zacht-gekleurde en hél-doorwaaide woninkjes

Waar nooit een gouden hoofdje weenend boog.

Ja, tranen van smart in 's harten diep verteederen
Blijven in ón-geborene gelederen

Op húnner harten diepsten grond gesust, -

Al leed zou bij die lichte jeugd té deerlijk zijn,

[p. 40]

 

Bij hén zij spel en muziek, in één heerlijk-rein,

 

Één rusteloos geluk van rust.

 

 

 

Lieve gedachten mijn, valt thans wat breeder uit,

 

Dat àl geluid op geluid heerlijk wéder-stuit,

 

Weest als een wind van geluid in de lucht:

 

‘Kinderen zijn, in der Aard-smart Koninkrijk,

 

Prinsen van vreugde en van jeugd-schoon koninklijk,

 

Makend der aarde droefgeestige woning rijk

 

Aan lach en dans en melodisch gerucht.’