Honderd verzen en Okeanos

[p. 38]

XXXVIII

Menschen, ik weet, gij vóelt geen liefde en haat,

Als Ik, die léefde in eenen heldren brand

Van daaglijksch mooi-doen - om eens andren baat

Mij-zelf betemmend in onberstbren band.

Menschen, ik weet, dat gij mij nooit verstaat,

Al zeg 'k mij-zelf op duizenderlei trant, -

Ach, Ik, die eenzaam drijf naar 't wijde strand

Des Doods, gestooten door der Liefde Haat.

O, gij, die mij wel hoort, maar niet gelooft,

Die mij wel ziet, maar van mijn ziel niets kent

Dan enkle vlokken van wat luchtig schuim, -

Menschen, ik sterf, maar 'k berg mijn wankel hoofd

In donkre wolken van mijn toorn, en zend

Statig de bliksems van mijn trots door 't ruim.