Honderd verzen en Okeanos

[p. 32]

XXXII

Arme, árme gebrókene, als Ik mij mag nómen,

Daar is, is geen ménsch-smart, die dit hart niet kent, -

Maar doode mensch-harten zijn hoóger te róemen,

Hoe wreeder de sneê, die hun 't harte-hart schendt:

Ja, 't hárt moet sterven in veel dónkere dagen
Van tránen en lijfs-pijn en bitter klagen
En véel ontzetting, waar het lijf in beeft:
Da Ménsch moet doód-gaan, eer de Kúnstnaar léeft.